Tegen de achtergrond van ons 25 jarig bestaan dit jaar organiseren we een symposium hierover: ’De Moed om te falen.’ Op 21 september in Theater het Klooster in Woerden.

Ik presenteer daar de mislukte casus 'My Red Light', het spraakmakende Amsterdamse initiatief om de prostitutiesector te fatsoeneren. Het werd een totale mislukking en ik ga uitleggen hoe dat kwam en wat de lessen daaruit waren. Andere collega’s uit de sector vertellen over hun ervaringen en lessen. Falen is inherent aan risico’s nemen. Risico’s nemen vereist moed. Moed die ook vereist is om over falen te spreken.

Schandalen

In onze ‘goede doelen sector’ gaat van alles mis. Grote schandalen halen meestal wel de pers.  Het seksueel misbruik door medewerkers bij Oxfam destijds. De toenmalige directeur van de ALS Stichting die met zijn vingers in de kassa zat. En wie herinnert zich nog Foster Parents Plan dat donateurs in de waan liet dat hun geld bij de arme kindertjes terecht zou komen.

Nu lees je daarover in verhullend taalgebruik op de website van opvolger Plan: 'De eerste vijftien jaar groeide Foster Parents Plan Nederland enorm hard en hierdoor ging er soms iets fout in de administratieve afhandeling en de communicatie. Donateurs ontvingen verkeerde post of post van het verkeerde sponsorkind en werden daardoor wantrouwend. Daarnaast bestond bij sommige donateurs ten onrechte het idee dat het geld rechtstreeks naar de kinderen of de ouders ging.'

Shit happens

Zelf verschijn ik ergens deze week weer in de krant. Niet met een prachtig succesverhaal, maar met een recente fuck up. Ruim zes ton raakten we kwijt met een verkeerde (maatschappelijke) investering. Wij dachten wel een bedrijf te kunnen redden dat in lijn met onze doelstellingen opereerde. Nou niet dus. En nu zitten we op de blaren. De les is voor ons duidelijk: als je ver wilt gaan moet je het stuur ook niet te veel uit handen geven. Per casus moet je de strategie vooraf goed afspreken.

Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Een waarheid als een koe. Toch is het praten daarover in de wereld van de filantropie geen gemeengoed. Waar de overheid in de schijnwerpers van de Rekenkamer en de media ligt, is dat bij ons veel minder het geval. Grote excessen daargelaten. De voorbeelden van zaken die mis gaan liggen voor het oprapen. Sla een willekeurige krant open en je krijgt een bont palet aan mislukkingen voor de kiezen.

Discriminerend gedrag

Recent las ik bijvoorbeeld dat een politieagent een leidinggevende positie kreeg bij de vreemdelingenpolitie, terwijl de agent in kwestie een dubieuze reputatie heeft als het gaat om discriminerend gedrag. Wat ging daar mis?

Het onderzoek naar de inkoop van hulpmiddelen tijdens de Corona pandemie levert een schokkend beeld op van miljoenen euro’s die in verkeerde zakken verdwenen, inferieure spullen en (ex)bewindslieden die hun positie misbruikten om persoonlijke gunsten te verlenen. Het beeld wat er fout ging wordt wel duidelijker, maar welke lessen worden daaruit getrokken?

Snurken

Nu zijn de blunders van de overheid en daar aan gelieerde organisaties wat gemakkelijker zichtbaar dan wat zich in de private sector afspeelt. Daar gaat immers ook elke dag van alles mis, maar veel daarvan blijft in het verborgene. Alleen bijzondere en heftige ontsporingen halen de buitenwacht. Zoals de apneu apparaten van Philips die in sommige gevallen een wel heel abrupt einde aan snurken kunnen maken.

Of het stiekem verzamelen van 50 miljoen gebruikersgegevens, afkomstig van Facebook door Cambridge Analytica. Hiermee zou software zijn ontwikkeld, waarmee gerichte advertenties konden worden verstuurd zonder medeweten laat staan toestemming van gebruikers.

Aanmelden voor 'De moed om te falen', over briljante mislukkingen kan hier.

Jos Verhoeven is algemeen directeur van de Start Foundation.

Dit artikel is op 3 juli verschenen in de Dikke Blauwe